Ο συνοικισμός Μπαρόν Χιρς βρισκόταν δίπλα στον (παλιό) σιδηροδρομικό
Σταθμό, ανάμεσα στις γραμμές και σε ένα μεγάλο χείμαρρο.
Είχε έκταση περίπου 35 στρέμματα. Δημιουργήθηκε από την Ισραηλιτική Κοινότητα ως συγκροτημένος συνοικισμός και λειτούργησε από το 1892 έως το 1943, οπότε και μετατράπηκε σε κέντρο διερχομένων για τη βίαιη μεταφορά του εβραϊκού πληθυσμού στα στρατόπεδα θανάτου. Τον αποτελούσαν τέσσερις δρόμοι και μία σειρά παραπηγμάτων.
Λόγω της υψηλής ζήτησης κατοικίας μετά την πυρκαγιά του 1917 και τον εμπρησμό του συνοικισμού Κάμπελ (1931) από τη φασιστική Ε.Ε.Ε., στις παλαιότερες κατοικίες προστέθηκαν και αυθαίρετες κατασκευές.
Έτσι υπήρχαν δύο τύποι κατοικιών: (1) Αυτές που ανήγειρε η Κοινότητα το 1892, οι ένοικοι των οποίων κατέβαλαν ενοίκιο. Οι οικισμοί αυτοί ήταν το 1940 παλαιοί και φθαρμένοι. (2) Παραπήγματα που ανήγειραν με δικά τους έξοδα σε κενούς χώρους της συνοικίας άστεγοι Εβραίοι, οι οποίοι χρεώνονταν με κάποιο ενοίκιο προς την Κοινότητα για το έδαφος το οποίο καταλάμβαναν
Σχεδόν το σύνολο των νοικοκυριών του συνοικισμού κρίθηκε άπορο από την αρμόδια ελληνική δημόσια αρχή το χειμώνα 1940-1941.
Τη δεκαετία του 1930 πραγματοποιήθηκε, για άγνωστο λόγο, φωτογράφιση 120 οικογενειών του συνοικισμού. Οι φωτογραφίες διασώθηκαν σε στάχωμα, στο αρχείο του Μουσείου μας. Τα εικονιζόμενα πρόσωπα δεν είναι ταυτοποιημένα. Αν κρίνουμε από το φόντο των φωτογραφιών, πιθανότατα είναι οι κάτοικοι των παραπηγμάτων.
Οι εικονιζόμενοι όσοι τουλάχιστον το χειμώνα του 1941-42 είχαν βιώσει από τον εξ ασιτίας θάνατο, που έπληξε σε μεγαλύτερο βαθμό την εβραϊκή κοινότητα, σύμφωνα με μελέτη που παρουσιάστηκε στην Ακαδημία Αθηνών, οδηγήθηκαν στα τρένα για το Άουσβιτς στις 15 Μαρτίου 1943, πρώτοι αυτοί ανάμεσα σε όλους τους άλλους εβραίους. Αν και δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους, τους τιμούμε ως μάρτυρες της ελευθερίας.